Ineens is het weer 14 november. De dag die 5 jaar geleden begon zoals alle andere dagen, maar die eindigde op de Intensive Care. Wat een zware perioden hebben we sindsdien gehad. Eerst natuurlijk het herstel met aansluitend de revalidatie. Eenmaal weer thuis werd het eigenlijk pas echt zwaar. Dan merk je pas echt wat N(iet) A(angeboren) H(ersenletsel) is. Dan pas ga je merken wat allemaal niet meer lukt of kan. En dat negatieve gevoel houdt je verschrikkelijk lang in z’n greep.

Mijn revalidatieteam had ons al aangegeven dat we naar Hersenz moesten gaan kijken. Gezien het feit dat ik echt geen raad wist met de NAH heb ik me daarvoor ingeschreven. Niet dat ik graag wilde….nee, echt niet. Ik ga toch niet in een groep vertellen wat ik allemaal mankeer! Echt niet! Maar nadat ik 2 jaar lang alle modules heb gevolgd, ben ik een groot voorstander geworden van Hersenz. Wie had dat ooit verwacht?! Ik in ieder geval niet 🙂

Elk jaar was deze dag een ontzettend verdrietige dag. Vorig jaar ging het al wel iets beter, wonend op onze nieuwe en vooral rustige plek. Maar nog steeds was er het grote verdriet. In mei liep ik ineens over. Ik miste mijn “oude” psychologe uit het Rijndam. Ik zou zo graag weer eens met haar willen praten. Helaas, dat ging niet, ze was al naar elders vertrokken toen ik nog bij haar in behandeling was. Toeval bestaat niet, dus eind mei gingen we naar een NAH-bijeenkomst van NAH-Oost en ontmoetten we Caroline Rietveld. Zij kwam ons vertellen over ACT (Acceptance and Commitment Therapy). Al snel had ik het idee dat dat nu net hetgeen was, waar ik behoefte aan had. Ik was gewoon nog niet klaar met het hele gedoe van accepteren.

Nu, een klein half jaar later, ben ik zo ontzettend dankbaar en blij dat ik dit heb kunnen doen. Wat voel ik me anders dan voorheen. Het verdriet is er nog steeds, en dat mag ook gewoon, maar is niet meer overheersend. Accepteren vind ik nog steeds lastig, maar aanvaarden, zoals we in de groep van Hersenz hadden bedacht, kan ik nu wel oprecht zeggen. Ik kan onverwachte gebeurtenissen beter verwerken en verdriet wat daaruit ontstaat sneller van me af zetten. Het is echt een zegen om me zo sterk te kunnen voelen. Hé, ik ben niet meer aan het overleven! Dus nogmaals toeval bestaat niet, het heeft gewoon zo moeten zijn! 🙂

En nu is het dus alweer 14 november….. Ik was het me gewoon niet eens echt bewust. Het is dat mijn vriendin het gisteren zei; dat het morgen de 14e is, maar zelf had ik er nog niet bij stilgestaan. Wel een paar keer aan gedacht toen het november werd, maar ik werd er niet verdrietig van en legde het gewoon naast me neer. En vanochtend? Niets aan de hand. Ik dacht er pas aan tegen het einde van de ochtend en dat kwam vooral omdat ik de gesprekken van gisteren nog eens voorbij liet gaan. Tja, ik heb gewoon nog steeds hersenletsel en alles dringt maar langzaam goed tot me door, hè 🙂 Op Facebook teruglezend hoe verdrietig ik al vier jaar ben op deze dag, was ik oprecht verrast en blij dat ik dat gevoel nu totaal niet had! Om deze dag als een verjaardag of zoiets te vieren, gaat me echter te ver. Ik heb ooit wel gezegd dat dat mijn plan was, maar dat gaat me toch niet zo lukken. En dat hoeft nu ook niet meer. Het is goed zo. Deze dag zonder tranen doorkomen, is al een groot geluk op zichzelf! Dank voor het lezen en tot de volgende blog!