Ik zal beginnen met mijzelf aan jullie voor te stellen. Ik ben Rosalie, 40 jaar en sinds december 2022 heb ik NAH.

Begin december 2022 begon met enorme hoofdpijnen en na een paar dagen aankijken is de huisarts langs geweest en werd ik direct naar de eerste hulp gestuurd. Daar vertrouwden ze het niet en bij het afnemen van hersenvocht, bleek dat de druk enorm laag was. Ik bleek hersenvochtlekkage te hebben en werd meteen opgenomen in het ziekenhuis. Ze hebben de lekkage met een bloodpatch opgelost en ik knapte direct op. 

Na een paar dagen mocht ik naar huis. Nadat ik een week thuis was, begonnen de hoofdpijnen weer en mocht ik direct naar de neuroloog komen. Wederom allerlei onderzoeken, maar de conclusie was al snel duidelijk. Als gevolg van de lekkage had ik nu een hersenvliesontsteking. 

Gelukkig waren ze er op tijd bij en werd ik verder behandeld. Langzaam knapte ik op en verdwenen de hoofdpijnen. Wel merkte ik dat ik mezelf anders voelde. Toen ik eenmaal naar huis mocht, begon ik te merken dat ik anders op dingen reageerde en heel snel moe werd, maar ook heel snel boos kon worden om heel kleine dingen. Ergens klopte er iets niet, ik was mezelf niet meer. Nadat ik een artikel van de Hersenstichting zag waar ik mijzelf volledig in herkende en aan de hand daarvan gesprekken met mijn neuroloog, was het duidelijk, NAH.

Met mijn man heb ik hele lange gesprekken gevoerd over hoe we ons leven aan konden passen, zodat het gezinsleven voor mij ook leuk en draaglijk zou kunnen zijn. 

Als bijvoorbeeld de kinderen dolenthousiast uit school kwamen, werd ik helemaal gek van de prikkels. Gelukkig zijn we heel creatief in het denken in oplossingen in plaats van problemen zien. De schuur, die zich onder ons huis bevindt en best groot is, hebben we volledig verbouwd en omgetoverd tot een heel fijne plek met een bed, bureau, tafeltje, plantjes en decoratie. Zo kan ik mij, zodra ik merk dat ik overprikkeld raak, daarheen en in alle rust tot mijzelf komen.

Terwijl ik op een avond heerlijk in dit plekje zat, een beetje scrollend door allerlei pagina’s, kwam ik een uitkijktoren tegen die mij heel mooi leek. Ik las dat deze zich aan het Drenthepad bevond. En daar ontstond mijn plan. 

Ik wilde laten zien dat ik wat waard was, dat ik nog in staat was uitdagingen aan te gaan, maar ook wilde ik mezelf tegenkomen. Wat nou, als ik data Drenthepad , van 340 kilometer, in mijn eentje, met een backpack, tent en slaapzak, in 17 dagen achtereen zou gaan lopen ? Maar wat zou mijn drijfveer nog meer kunnen zijn ? 

Daar hoefde ik niet lang over na te denken. Ik besefte dat er heel wat lotgenootjes niet in staat zijn om dit soort dingen te doen. Wat als ik voor al mijn lotgenootjes aandacht kon vragen voor NAH. Begrip, aandacht en erkenning. 

Ik heb contact gezocht met de Hersenstichting en heb met hen mijn actie opgezet.  Dit is onverwachts een enorm succes geworden en ik heb in 17 dagen tijd 6.205 euro opgehaald voor de Hersenstichting. 

Daarbuiten om ook nog vele donaties in de vorm van tikkies, die ik gebruikte om overnachtingen op campings te betalen en om eten en drinken te kunnen kopen. Maar ook donaties in de vorm van gratis overnachtingen op campings of bij iemand thuis, een lunchpakketje of een klein bedrag zodat ik een ijsje kon halen (op sommige dagen was het 34 graden). 

Toen ik eenmaal finishte stond er iemand van de Hersenstichting met een grote cheque en veel vrienden, bekenden en onbekenden die mij allemaal hadden gevolgd via Facebook. Alle pijn die ik onderweg heb gehad door de vele blaren, kniepijn door de zware backpack door mul zand , aanvaringen met honden, een kind wat vol tegen mijn beblaarde voet aanreed, het was het allemaal dubbel en dwars waard geweest.

Hierna viel ik in een enorm gat en heb ik heel veel moeite moeten doen om de draad van het dagelijks leven weer op te pakken. Diep van binnen was het voor mij wel duidelijk dat dit een vervolg zou krijgen, maar daar durfde ik nog niet aan toe te geven. In januari heb ik de knoop doorgehakt en besloten nog 1 keer mij keihard in te zetten voor NAH. Wederom voor de aandacht, begrip en erkenning, waar we in het dagelijks leven best vaak tegenaan lopen. 

Dit jaar geef ik mijn actie vooraf al wat meer bekendheid en ik hoop wederom heel veel mensen te kunnen bereiken en weer een geweldig bedrag op te halen. 

Mijn uitdaging is dit keer wel groter, want ik wil mezelf wel weer bewijzen. Ik heb besloten het Noaberpad te gaan lopen. Dit leek mij wel mooi symbolisch. Ik plak er ook een klein stukje aan vast, waardoor de afstand zoń 420 a 430 kilometer zal gaan worden en dit ga ik in 20 dagen doen. Te beginnen in Bad Nieuweschans en dan langs de grens afzakkend naar Milsbeek. Vanaf daar loop ik dan nog naar Nijmegen. Nee, niet voor de 4-daagse, dat is mij veel te druk. Laat mij maar heerlijk alleen lopen in alle stilte en rust, genietend van al het moois wat ik tegen ga komen en de mooie ontmoetingen die ik zal hebben. Ondertussen denkend aan wat ik nog meer voor alle lotgenootjes zou kunnen betekenen.

Ik heb er enorm veel zin in en hoop dat, net als vorig jaar, weer veel mensen mij willen gaan volgen. Van mijn trainingen schrijf ik verslagen op facebook en vanaf 27 mei plaats ik dagelijks een verslag over hoe de dag is verlopen, wat ik mee heb gemaakt en wat mijn gedachtes waren. Iedereen kan mij volgen via Facebook onder mijn eigen naam; Rosalie van Blanken (wandelactie Rosalie) Via daar is ook de link te vinden naar mijn pagina van de Hersenstichting, waarop ik een aantal blogs heb staan. Ik heb vorig jaar veel berichten mogen ontvangen van mensen die mijn blogs hebben gebruikt om hun naasten uit te kunnen leggen wat NAH met hen doet. Stiekem ben ik hier best een beetje trots op.

Als ik 15 juni finish en de backpack eindelijk weer af kan, heb ik heel even om bij te komen, zodat ik 24 juni kan aansluiten bij de NAH-Oost avond 4-daagse, waar ik voor ben uitgenodigd. Voor 1 keer loop ik dan dus niet alleen, maar met jullie. Ik kijk er al naar uit.